راههای دسترسی عروقی عبارتند از: 1) کاتترهای موقت و دائم 2) فیستول شریانی وریدی 3)گرافت یا کورتکس
بررسی نوع اکسس و جهت جریان خون: فیستول شریانی وریدی معمولترین نوع اکسس عروقی نسبت به دیگر اکسس ها می باشد به دلیل پتانسیل بالا و توانایی زیاد آن در بهبود محلهای پانکچر، البته به دلیل محدودیت‌هایی عروقی فقط 30% بیماران دیالیزی از فیستول استفاده می کنند، و معمولترین نوع آن رادیو سفالیک است.
ترومبوسیتوپنی عبارت است از کاهش تعداد پلاکتها در گردش خون. پلاکتها با بستن هر شکاف کوچکی که در جدار عروقی خونی ایجاد گردد، نقشی حیاتی در کنترل خونریزی ایفا می‌کنند.
آفرزیس درمانی عبارت است از جدا کردن اجزاء مختلف خون که در بعضی شرایط و بیماری ها نقش پاتوژنیک دارند. جدا کردن گلبول های سفید یا لکوفرز در لوکمی ها
پلاسمافرزیس شامل برداشتن خون از طریق سوزن یا کاتتر و گردش آن از طریق دستگاهی است که در آن خون به گلبول های قرمز، گلبول های سفید، پلاکت ها و پلاسما جدا می شود. پلاسما( محتوای مایع خون ) دور ریخته می شود و با یک مایع جایگزین (عمدتا محلول آلبومین) جایگزین می شود. پلاسمای جایگزین و گلبول های خون خود بیمار (گلبول های قرمز، گلبول های سفید و پلاکت ها) از طریق یک سوزن برگشتی به بیمار بازگردانده می شوند.
بخش مایع خون، پلاسما نام داردکه ۵۵ درصد خون را تشکیل می‌دهد. که شامل ۹۱ درصد آن را آب، ۱ درصد آن را املاح و یونهای معدنی، ۷ درصد آن را پروتئینهای پلاسما و ۱ درصد باقی‌مانده را ویتامین‌ها، مواد قندی و لیپیدی، هورمون‌ها، اسیدهای آمینه، گلوکز و چربی و مواد دفعی تشکیل می‌دهند.
اهدای پلاسما و اهدای خون چه تفاوت و چه شباهت هایی دارد؟
در هر دو مورد اهداکننده جزئی از اجزای متشکله سیستم گردش خون را جهت تهیه فرآورده های دارویی اهداء می کند.
صنعت پلاسما طی جنگ جهانی دوم و با نیاز به محصولات دارویی مشتق‌شده از پلاسما آغاز شد. اکنون حدود 30 داروی اصلی به صورت تجاری در دسترس است که از مهم‌ترین آن‌ها می‌توان به آلبومین، فاکتورهای انعقادی و ایمونوگلوبولین اشاره کرد.
پلاسمافرزیس که به عنوان تبادل پلاسمای درمانی (TPE) نیز شناخته می شود، یک درمان غیرجراحی است که پلاسمای خون بیمار را حذف و پلاسمای سالم را جایگزین می کند.
